پارکت پلاستیکی چیست؟ آشنایی با مزایا و معایب آن‌ها

از مزایای استفاده از کفپوش پلاستیکی می‌توان به ارزان بودن آن و قطع نشدن درختان برای تولیدش اشاره کرد. با این حال، کفپوش پلاستیکی معایبی نیز دارد که به همین دلیل استفاده از آن در مکان‌هایی مانند بیمارستان‌ها، اتاق‌های تمیز و منازل (به‌ویژه در اتاق کودک) توصیه نمی‌شود.

معایب کفپوش پلاستیکی (پی‌وی‌سی)

تجزیه‌ناپذیری و خطر برای محیط زیست:

پلاستیک تجزیه‌ناپذیر است و موادی که تجزیه نمی‌شوند، برای محیط زیست خطرناک محسوب می‌شوند. بنابراین، کفپوش پلاستیکی از نظر زیست‌محیطی چندان مفید نیست.

عدم مقاومت در برابر ساییدگی و تغییرات محیطی:

پلاستیک در برابر ساییدگی و نور مقاوم نیست و تغییرات محیطی می‌تواند رنگ و طرح آن را تغییر دهد.

قابلیت تعمیر یا بازیافت نداشتن:

پلاستیک قابلیت تعمیر یا بازیافت ندارد و اگر دچار صدمه شود، باید دور ریخته شود.

طول عمر کوتاه:

کفپوش پلاستیکی طول عمر کمی دارد و به مرور زمان تغییر حالت و تغییر رنگ می‌دهد.

خطر آتش‌سوزی و تولید گاز سمی:

کفپوش پلاستیکی برای مکان‌هایی مانند آشپزخانه که خطر اشتعال وجود دارد، مناسب نیست. در صورت آتش‌سوزی، گازهای سمی شیمیایی از آن تولید می‌شود. با این حال، بسیاری از مردم به دلیل قابل شستشو بودن آن، در آشپزخانه از این نوع کفپوش استفاده می‌کنند.

اثرات منفی بر سلامت انسان و محیط زیست:

یکی از مهم‌ترین معایب کفپوش پلاستیکی، تأثیر اکولوژیکی منفی آن بر انسان و محیط زیست است.

مواد آلی فرار پلاستیک چیست؟

مواد شیمیایی به‌کاررفته در ساخت کفپوش پلاستیکی (که به‌اشتباه "پارکت پلاستیکی" نامیده می‌شود، زیرا ماهیت پارکت از جنس چوب است) پس از نصب می‌توانند گازهای سمی آزاد کنند. این مواد شیمیایی فرار می‌توانند مشکلات تنفسی، سوزش چشم و آسم ایجاد کنند. میزان گازهای آزادشده از کفپوش پلاستیکی یا وینیل به نوع ساخت و عمر آن مرتبط است، زیرا در سال‌های ابتدایی میزان مواد شیمیایی خطرناک و سمی خارج‌شده از آن بیشتر است.    

در مقایسه با پارکت چوبی می‌توان گفت که با توجه به استفاده از چوب کاملاً طبیعی در ساخت آن، احتمال بروز تمامی این مشکلات به صفر خواهد رسید. کاربرد پارکت چوبی در منازل، ساختمان‌های اداری و تجاری هیچ‌گونه آسیبی برای محیط زیست و سلامتی انسان ندارد و گرمی طبیعی به محیط می‌بخشد.

مشکلات اکولوژیکی و پسماندهای ناشی از کفپوش وینیل

کفپوش پلاستیکی یا وینیل پس از مستهلک شدن، قابل تجزیه زیستی نیست و در مدت زمان کوتاهی قابلیت شکسته‌شدن و از بین رفتن به‌صورت طبیعی را ندارد. همچنین، مواد به‌کاررفته در این کفپوش‌ها قابل بازیافت نیستند. بنابراین، این مواد پس از کهنه‌شدن باید در محل‌های دفن زباله قرار گیرند و فضای زیادی را اشغال می‌کنند.    

کفپوش‌های وینیل در طول فرآیند ساخت از منابع تجدیدناپذیری مانند نفت و گازهای طبیعی استفاده می‌کنند. برخلاف پارکت چوبی که از منابع تجدیدپذیر ساخته می‌شود و تماماً از چوب طبیعی تشکیل شده است، کفپوش پلاستیکی از منابع تجدیدناپذیر ساخته می‌شود که عاملی تهدیدکننده برای ذخایر سوختی به‌شمار می‌آید.

واکنش پارکت پلاستیکی در برابر لکه

با وجود اینکه کفپوش‌های وینیل به‌طور کلی در برابر لکه‌ها مقاوم هستند، اما در برابر تغییر رنگ زمانی که در تماس با مواد پلاستیکی قرار می‌گیرند، بسیار آسیب‌پذیرند. فرش‌هایی که پشت آن‌ها پلاستیک دارد یا کفش‌های پاشنه‌دار و پلاستیکی که زیر آن‌ها وجود دارد، روی زمین ساییده می‌شوند و می‌توانند موجب تغییرات شیمیایی در کفپوش شوند و باعث تغییر رنگ دائمی آن‌ها شوند.    

از سوی دیگر، اگر بخواهیم این نوع کفپوش‌ها را با پارکت چوبی مقایسه کنیم، می‌توان گفت که با توجه به طبیعی بودن مواد اولیه پارکت چوبی، این نوع کفپوش در برابر سایر مواد واکنش نشان نمی‌دهد و آسیب‌پذیری آن به حداقل می‌رسد.

منبع: پانیذا پلیمر