قدم‏‌های کوچک برای به‌جا گذاشتن میراث‏‌ بزرگ

جوابش هنوز در ذهنم مانده. نه فقط به خاطر فروتنی‌‌اش، بلکه به خاطر حقیقتی که درباره میراث به ما می‌گوید. میراث، ربطی به عنوان‌‌ها و افتخارات ندارد. موضوع، حقیقت است: اینکه هر روز چطور در میان آدم‌‌ها ظاهر می‌‌شوی، چطور با آدم‌‌ها رفتار می‌‌کنی و بر اساس چه ارزش‌‌هایی عمل می‌‌کنی، حتی وقتی که هیچ‌کس نظاره‌‌گر نیست.

برای رهبران سازمانی ارشد، این یک یادآوری مهم است. چون گرچه تمرکز روی اهداف بزرگ و نتایج، کاملا طبیعی و قابل درک است اما من معتقدم که این انتخاب‌‌های آرام و بی‌‌صدا هستند که رد پای پررنگ‌تری از ما به جا می‌‌گذارند. حال سوال اینجاست که چطور می‌‌توانیم چنین میراثی را شکل دهیم؟

خودکاوی جادو می‌‌کند

من در شغلم به عنوان مربی حوزه رهبری سازمانی، معمولا به رهبران کمک می‌‌کنم تا شفافیت، خودآگاهی و هدفمندی را به تصمیمات روزمره‌‌شان وارد کنند چون این انتخاب‌‌های کوچک در شکل‌‌گیری میراثشان نقش مهمی دارند.

در ادامه دو سوال برای خودکاوی را بررسی می‌‌کنیم که می‌‌توانید از خودتان بپرسید:

۱- دوست دارم من را به چه چیزی بشناسند؟

شاید فکر کنید این سوال خیلی ساده است اما این‌طور نیست. کمی از روزمرگی فاصله بگیرید و این سوال را از خودتان بپرسید. زمان بگذارید و به این فکر کنید که دوست دارید دیگران شما را به چه چیزی بشناسند. فقط فکر نکنید. آن را بنویسید. این کار باعث می‌‌شود به وضوح و با شفافیت شگفت‌انگیزی به جواب برسید چون کمک می‌‌کند ایده‌های انتزاعی، عینی شوند.

یکی از رهبرانی که با او کار می‌‌کردم آرزویش را این‌گونه توصیف کرد: «دوست دارم من را این‌طور به یاد بیاورند که او برای روابط وقت می‌‌گذاشت، بازخورد صادقانه می‌‌داد و به دیگران کمک می‌‌کرد تا رشد کنند و وارد جایگاه‌هایی شوند که خودشان مطمئن نبودند آمادگی‌‌اش را دارند یا نه.»

به این موارد فکر کنید:

دوست دارم بدانم همکارها و زیردستانم وقتی در جمع نیستم چه چیزی درباره‌‌ام می‌گویند؟

در جلسات، ایمیل‌‌ها و سایر ارتباطاتم، حتی به‌طور ناخواسته، چه حس و حالی ایجاد می‌‌کنم؟

دوست دارم چه ویژگی‌‌ها یا ارزش‌‌هایی را مرتب در تعاملات روزمره‌‌ام منعکس کنم؟

دوست دارم افراد بعد از کار با من چه حسی داشته باشند؟

۲- تجربه دیگران از من به چه شکل است؟

اگر مدتی است که در یک جایگاه ارشد مشغول به کار هستید، احتمالا می‌‌دانید دیگران چه ذهنیتی نسبت به شما دارند. اما این تا حدی، دیدگاه و درک شما نسبت به خودتان است و ادراک شخصی، تنها بخشی از ماجرا را نشان می‌دهد.

از چند نفر از همکاران مورد اعتماد خود که شما را در موقعیت‌‌های مختلف دیده‌‌اند بخواهید درباره‌‌تان بازخورد دهند. چه به صورت حضوری این درخواست را مطرح می‌‌کنید و چه از طریق ایمیل، می‌‌توانید بگویید: «دارم درباره تاثیری که می‌‌گذارم فکر می‌‌کنم. آیا امکانش هست تجربه‌‌تان از همکاری با من را با من در میان بگذارید؟»

می‌‌توانید این سوالات تکمیلی را از آنها بپرسید:

دو یا سه کلمه‌‌ای که برای توصیف من در محیط کار استفاده می‌‌کنی چیست؟

چه چیزی درباره من و نحوه حضورم در محل کار هست که ممکن است خودم متوجهش نشده باشم؟

در کدام زمینه بیشترین تاثیرگذاری را دارم؟

یادتان نرود که با ذهن باز و پذیرا به پاسخ‌‌ها گوش کنید. بعضی از نظرات ممکن است شما را سورپرایز کنند. بعضی دیگر ممکن است آنچه از قبل می‌‌دانستید را تایید کنند. هر دو برای افزایش خودآگاهی ارزشمند هستند.

تغییرات لازم را اعمال کنید

در اینجا، کار اصلی آغاز می‌‌شود: تبدیل این اطلاعات به اقدام هدفمند. احتمالا میان رهبری که می‌‌خواهید به آن عنوان شناخته شوید و ذهنیتی که دیگران اکنون از شما دارند، شکافی وجود دارد.

وظیفه شما این است که این فاصله را پر کنید.

به عنوان مثال، شاید دلتان بخواهد به عنوان فردی شناخته شوید که دیگران را توانمند می‌‌سازد، اما بازخوردها و نظراتی که دریافت کرده‌‌اید نشان می‌دهند که اغلب مشغله دارید یا همه مسوولیت‌ها را خودتان بر دوش می‌‌کشید. این عدم تطابق، نقطه شروع بسیار خوبی است.

به جای تمرکز بر ژست‌‌های بزرگ، به دنبال تغییرات کوچک و مستمر باشید، مثل:

گرفتن تصمیمات آگاهانه‌‌تر برای واگذاری بخشی از مسوولیت‌ها

ایجاد فضایی برای دسترسی غیررسمی

بیان کردن فرآیند تفکرتان به شکلی آزادانه

یا فرض کنید می‌‌خواهید به عنوان رهبر سازمانی شناخته شوید که از دیگران حمایت می‌‌کند و به آنها کمک می‌‌کند تا به جایگاه‌هایی که مطمئن نبودند برایشان آماده‌‌اند برسند. اما در واقعیت، دیگران از همکاری با شما تجربه دیگری دارند.

آنها شما را فردی می‌‌بینند که بر نتایج تمرکز دارد، نه بر افرادی که عامل تحقق آن نتایج هستند. ممکن است شما واقعا و از صمیم قلب برای نقش اعضای تیم خود و کمک‌‌هایشان ارزش قائل باشید اما نحوه ارتباط برقرار کردنتان این دیدگاه را به خوبی منعکس نکند. برخی تغییراتی که می‌‌توانید برای تقویت تمرکزتان بر افراد، نه نتایج، ایجاد کنید از این قرارند:

اشاره به نقش دیگران در جلسات

قدردانی از تلاش‌‌های مشخص، نه فقط نتایج

سر زدن غیررسمی به آنها برای آنکه نشان دهید به رشدشان علاقه دارید.

اختصاص زمان برای گفت‌‌وگو درباره پیشرفت شغلی

یا شاید می‌‌خواهید به عنوان فردی آرام و ثابت‌قدم شناخته شوید اما بازخوردها نشان می‌دهند که در لحظات استرس‌‌زا، عجول و نجوش و غیردوستانه به نظر می‌‌رسید. در این صورت، تغییرات کوچکی که می‌‌توانید اعمال کنید عبارتند از:

مکث و آرام کردن خود قبل از پاسخ دادن در موقعیت‌‌های پرفشار

بیان شفاف چالش‌‌ها بدون افزودن به تنش

الگو بودن در زمینه حفظ لحن آرام، حتی در مواقعی که استرس بالاست.

اجازه دهید حقایق به جای شما صحبت کنند

در نهایت، پدرم دوست داشت که با «فقط حقایق» به یاد آورده شود؛ حقایق و واقعیت‌‌های زندگی‌‌اش. اینکه چگونه زندگی کرد. پس از مرگش، افرادی از انجمن پارکینسون داستان‌هایی درباره او تعریف کردند که من تازه فهمیدم او چه انسان تاثیرگذاری بوده.

و گرچه داستان او شخصی است اما درسی که می‌دهد جهانی است: تاثیر ماندگار، ماحصل استمرار است نه لزوما اقدامات پر سر و صدا. تجربه به من نشان داده که این اقدامات ساده و روزمره هستند که اعتماد می‌سازند، ارزش‌‌هایتان را تقویت می‌‌کنند و تصویر شما در ذهن دیگران را شکل می‌دهند؛ تصویری که از شما به یاد می‌‌ماند. حقایق شما چه چیزی درباره‌‌تان خواهند گفت؟ و از امروز، چطور در مسیر شکل دادن به آنها قدم خواهید برداشت؟

منبع: HBR / دنیای اقتصاد