چگونه به یک رهبر بزرگ تبدیل شویم؟

 او می‌گوید: «ما اغلب احترام بسیار زیادی برای رهبران دینی، تاریخی و زندگی خود قائل هستیم. حتی اگر آن‌ها هرگز به جایگاه و مقام بالا نرسیده باشند، باز ما آن‌ها را در ذهن خودمان بزرگ می‌شماریم.

اما دلیل اینکه ما احترام زیادی برای آن‌ها قائل هستیم، جایگاه و مقامشان نیست. ما به آن‌ها به خاطر انتظار بالایی که همیشه از خودشان برای بهتر شدن دارند، افتخار می‌کنیم. بدین ترتیب، آن‌ها به ما انگیزه می‌دهند تا مثل آن‌ها رفتار کنیم.» درست مثل اسکندر کبیر.

اسکندر کبیر: رهبر برتر از دیگران نیست

حدود ۲۳۰۰ سال پیش بود که اسکندر به همراه سپاهیانش به سمت صحرای ایران روانه شد. صحرا خشک، داغ و خالی از سکنه بود و او به همراه ۳۰۰۰۰ نفر از مردانش از تشنگی رنج می‌بردند. به همین دلیل، گروه کوچکی از پیاده نظام‌ها تصمیم گرفتند به دنبال آب بروند.

آن‌ها بعد از مدتی جست‌وجو در آخر به دره کوچک و باریکی که پر بود از آب گوارا رسیدند. یکی از سربازان با شور و هیجان بالا، کلاه نظامی خودش را  از سرش برداشت و آن را پر از آب کرد. سپس با شتاب به سوی رهبرشان بازگشتند.

اما زمانی که اسکندر مردانش را در حال برگشتن دید، تنها یک نگرانی داشت. او نگران دلسرد شدن و افت روحیه سربازانش بود، بنابراین وقتی که پیاده‌نظام کلاه پر از آب گوارا را به او داد، اسکندر کلاه را گرفت و از سربازش تشکر کرد و گفت: «از بابت آب از شما سپاسگزارم.»

اما به محض تشکر رو به مردانش کرد و کلاه را در معرض دید همه قرار داد. زمانی که همه در حال تماشای او بودند، کاری را انجام داد که هیچ‌کس نمی‌تواند تصورش کند. او کلاه را واژگون کرد و هر چی آب داخل آن بود روی زمین ریخت. او با این رفتارش می‌خواست نشان دهد که اگر سربازانش تشنه هستند و نمی‌توانند آب بنوشند، او نیز این کار را نخواهد کرد.

بنابراین آنچه که اسکندر را تبدیل به اسکندر کبیر کرد، همین رفتارش بود. او به خاطر ساختن امپراطوری و کشورگشایی‌اش اسکندر کبیر نشد؛ بلکه او توانست بر حس درونی که اکثر ما نیز داریم، غلبه کند. اما این حس چه بود؟ این حس و باور که رهبران برتر از دیگران هستند. حقیقتی که اسکندر عمیقاً به آن رسید، این بود که دلیل بزرگ شدن رهبران، قدرت آن‌ها نیست. رهبران زمانی بزرگ و ماندگار می‌شوند که بتوانند دیگران را توانمند کنند.

رهبران بزرگ کاری می‌کنند که ما احساس آ‌ن‌ها را درک کنیم. علاوه بر این، این احساس را در ما به وجود می‌آورند که می‌توانیم کارهای غیرقابل تصور انجام دهیم. به همین دلیل است که وقتی در اغلب اوقات به موضوع رهبری فکر می‌کنیم، ما اشخاصی را تصور می‌کنیم که توسط تعداد زیادی از افراد مورد تحسین قرار گرفته‌اند.

در عین حال که ما فکر می‌کنیم رهبری یک ویژگی بیرونی است. اما رهبری همیشه یک ویژگی درونی بوده و خواهد بود. شما  رهبری را اول باید از درونتان و با شناخت ارزش‌ها و باورهای‌تان شروع کنید. اما چطوری می‌توانیم این کار را انجام دهیم؟

چگونه به یک رهبر بزرگ تبدیل شویم؟

همانطور که گفتیم رهبری از خودمان شروع می‌شود. بنابراین برای تبدیل شدن به یک رهبر بزرگ، مهمترین سؤال‌هایی که باید از خودمان بپرسیم:

 من چه کسی هستم؟
ارزش‌هایی که روی آن‌ها پایبند هستم، چیست؟
حاضرم برای چه چیزهایی از خودگذشتگی کنم؟

زمانی که شما به این سؤال‌ها جواب می‌دهید، مرحله خودشناسی شروع می‌شود. وقتی شما خودتان را می‌شناسید، انگار دارید جی‌پی‌اس (GPS) خودتان را فعال می‌کنید که همیشه به شما مسیر حرکت‌تان در زندگی را نشان می‌دهد و شما را هدایت می‌کند به آنجایی که می‌خواهید بروید.

واقعیت این است که اگر ارزش‌های پایدار نداشته باشیم، در زمان مواجه با چالش‌ها این احساس را داریم که انگار بار اول است با این چالش‌ها مواجه می‌شویم. در حالی که ما سعی داریم خودمان را با دنیایی که همواره در حال تکامل است همگام کنیم، ما باید قطب‌نمای درونی‌مان را بسازیم. اما چطور؟

ما باید ارزش‌های‌مان را شناسایی کنیم. ما باید یاد بگیریم که چه چیزی برای‌مان مهم است و در آخر باید از تمامی این اطلاعات استفاده کنیم تا به دیگران خدمت کنیم. به قول یکی از رهبران بزرگ مارتین لوتر کینگ (Martin Luther King):

به‌عنوان یک رهبر باید خودمان را بپذیریم. ما باید هم ویژگی‌های مثبت و هم منفی خودمان و نیز موفقیت‌ها و جنبه‌های تاریک خودمان را قبول کنیم. ما باید بدانیم که هیچ انسانی کامل نیست. بنابراین ما نباید صلاحیت افراد را به خاطر اینکه آن‌ها کامل نیستند، رد کنیم.

در عوض، ما باید به افرادی احترام بگذاریم که استقامت داشته‌اند؛ چون آن‌هایی که در کشمکش‌های زندگی قوی ظاهر شده‌اند، می‌توانند به ما بگویند چگونه در برابر کشمکش‌ها قوی باشیم. آن‌ها که در برابر طوفان‌ها و سختی‌های زندگی آرام بوده‌اند، می‌توانند به ما نشان دهند که چگونه در برابر حوادث و طوفان‌های زندگی آرام باشیم.   

چه زمانی به یک رهبر بزرگ تبدیل می‌شویم؟

نقطه تبدیل شدن به یک رهبر بزرگ از اینجا آغاز می‌شود که به قلبتان گوش دهید، روح‌تان را بفهمید و خودتان را وقف چیزهایی که باور دارید بکنید. اما منظور از این جمله چیست؟ یعنی ما باید نگاهی بیندازیم به تصمیم‌هایی که در طول زندگی‌مان گرفته‌ایم و از خودمان بپرسیم: چرا این تصمیم‌ها را گرفتیم؟ چه ارزش‌هایی در گرفتن آن تصمیم‌ها دخیل بودند؟

دانستن جواب این سؤال‌ها نقطه شروع خدمت به خودمان  است. زمانی هم که ما بتوانیم به خودمان خدمت کنیم، آن وقت قادریم به دیگران هم خدمت کنیم. اما در این میان، افرادی هستند که فکر می‌کنند نمی‌توانند به یک رهبر بزرگ تبدیل شوند.

آن‌ها باور دارند زمانی می‌توان به یک رهبر تبدیل شد که یک امتیاز خاص و ویژه داشته باشند. مثلاً او می‌تواند روی دیگران اثر بگذارد، اما من نمی‌توانم. اما این باور درست نیست. حقیقت این است که رهبران بزرگ، رهبر متولد نمی‌شوند؛ بلکه رهبری را از طریق ارزش‌ها، فضایل، اصول و شخصیت می‌سازند.  به همین دلیل است که ما برای تبدیل شدن به یک رهبر بزرگ باید از درون خودمان شروع کنیم.

زمانی که عمیقاً خودمان را می‌شناسیم، می‌توانیم در حالی که اکثر مردم به یک سمت می‌روند، ما تنها با ارزش‌های خودمان بایستیم.

زمانی که عمیقاً خودمان را می‌شناسیم، می‌توانیم کارهای درست را انجام دهیم، نه کارهای آسان.

زمانی که عمیقاً خودمان را می‌شناسیم، می‌توانیم در برابر حق و حقیقت در مقابل قدرتمندان بایستیم و از آن دفاع کنیم.

زمانی که ما از خودمان شروع می‌کنیم، می‌توانیم دیگران را توانمند کنیم تا برای حقوقشان بایستند و حرفشان را به قدرتمندان بزنند.

در آخر نکته‌ی مهمی که وجود دارد و نباید از یاد ببرید این است که رهبری یک مهارت انتزاعی، مبهم و خداگونه نیست. رهبری در تک تک شما وجود دارد و شما با شناخت ارزش‌ها و باورهای‌تان می‌توانید به یک رهبر خوب و بزرگ تبدیل شوید.

منبع: تکراسا فارسی

ویکی پلاست | مرجع بازار صنعت پلاستیک