روزی که میلیونر شدم (دیوید هانسن)

برای شخص من عزیز است به این دلیل که نشان داده است هم میتوان نوشت و هم توسعه دهنده بود و هم کارآفرین.

دو کتاب معروف هم دارد که به همراه جیسون فرید نوشته است. کتاب‌ها به فارسی و به رایگان ترجمه شده‌اند،با یک سرچ در دسترسند.

در این نوشته دیوید داستان زندگی‌اش را تعریف می کند. به طور خلاصه داستان از کودکی او در یک خانواده‌ فقیر دانمارکی شروع می شود و تا روزی که پولدارترین کچل دنیا(جف بزوس) بخشی از سهام بیس کمپ را می خرد ادامه پیدا می کند.

آقای هانسن یک روز صبح از خواب بیدار میشود و چند میلیون دلار پول در حساب خود می بیند. یک آمریکن ساکسس استوری تکراری.

می گوید تا یک هفته لبخند از صورتم محو نمی شد. بارها نشستم و حساب کردم که اگر تا آخر عمر دست به سیاه و سفید هم نزنم بازهم می توانم کاملا مرفه زندگی کنم، و مثل رویاهای کودکی‌ام هیچوقت لازم نیست دوباره کار کنم.

می گوید هفته‌های اول به پول دست نزدم، به جز خریدن یک تلویزیون بزرگتر و چندین بازی ویدیویی و فیلم و سریال به امید روزی که استفاده شوند.

چند هفته‌ای رد می شود تا اولین خرید بزرگش را انجام می دهد. یک خرید کلیشه ای:

بعید است ندانید اما این ماشین یک لامبورگینی زرد است.

اما کم کم بحران خودش را نشان داد. همه‌اش همین بود؟ ایز دیس هپی نس؟ می گوید مثل فیلمی می ماند که در ذهنت بی نهایت منتظر دیدن آن هستی اما امکان ندارد که بعد از دیدن آن هیجانت فروکش نکند.

پولدار بودن Overrated شده است. می گوید دوباره نگاه کردم: کد نوشتن، رسیدگی به کارهای بیس کمپ و وبلاگ نویسی وعکاسی چیزهایی بود که در من احساس خوشبختی به وجود می آوردند. پس به آپارتمان کوچک خودم برگشتم و زندگی روزمره‌ام را از سر گرفتم.

می گوید یادم می آید که قبل از دیدن پشت پرده (میلیونر شدن) بارها این حکمت پنهان را از میلیونرها شنیده بودم و با خودم می گفتم: هاها! گفتنش برای تو راحته، تو سهم خودت رو برداشتی. و به نظرم خیلی از افرادی که الان این نوشته را می خوانند این را خواهند گفت. ایرادی ندارد به نظرم یک عکس العمل غریزی است.

و بعد از کوکو شنل افسانه‌ای نقل قولی می‌آورد که تمام انگیزه من برای بازنقل این نوشته در وبلاگ است:

اگر بهترین چیزهای زندگی را رده بندی کنیم، بهترین چیزها در زندگی رایگان هستند و بهترین چیزهای مرتبه دوم، بسیار بسیار گران هستند.

اگر چیزهای خوب زندگی را رده بندی کنیم، بهترین چیزها در زندگی رایگان هستند و بهترین چیزهای مرتبه دوم، بسیار بسیار گران هستند.

و بعد اضافه می کند که اگر بخواهیم قیاس کنیم، فاصله‌ بین بهترین چیزهای مرتبه اول و دوم خیلی زیاد است در حالی که فاصله‌ بین بهترین چیزهای مرتبه‌دوم با بهترین چیزهای مرتبه‌ بیستم آنقدرها هم زیاد نیست.

خب همینجا کارمان با مقاله‌ آقای هانسن تمام می شود. با ما باشید تا یکی از مهمترین حکمت‌های زندگی را ویژوالایز کنیم.

حرف آقای هانسن کمی پیچیده بود و ترجمه‌ آن کمی پیچیده‌تر، اگر به زبان نمودار بخواهیم آن را ترسیم کنیم:

Satisfaction-edited

اوکی. زشتی نمودار را بر من ببخشایید. ضمنا پرسپولیس هم سوراخ است و ستاره‌ فقط متعلق به رنگ آبی است اما بعد از اکسپورت گرفتن یادم آمد. بگذریم.

محور افقی نماد هزینه ی مالی است و محور عمودی نماد رضایت آوری چیزها.  همانطور که مشاهده میکنید طبق نظر خانم شنل، مبدع روبی آن ریلز و من:)) خوشبختی آورترین چیزها رایگان هستند(رتبه یک). حرف این همه آدم خفن را قبول ندارید؟ اوکی سخنرانی آقای میهای چیکسنتمی هایی را در تد بشنوید.

آقایی که عمرش را در رمزگشایی از احساس خوشبختی گذرانده و به ما می گوید فعالیتی که بیشترین احساس رضایت را در ما بوجود می آورند همان‌هایی هستند که آنقدر در آنها وارد هستیم که وقتی به آنها مشغولیم گذر زمان را متوجه نمی شویم. یعنی دقیقا همان کد زدن، نوشتن و عکاسی برای آقای دیوید هانسن.

اما قسمت مهمتر نمودار برای من فاصله‌ کم در ایجاد رضایت بین بهترین چیز شماره ۲ با بهترین چیز مثلا شماره ۱۵ است.

بهترین ماشین رتبه ۱۵ مثلا در ایران می شود ۲۰۶ هرچند در افزایش رضایت از زندگی تا یک bmw فاصله دارد اما فاصله‌اش آنقدر که فکر می کنیم نیست.

اما از نظر هزینه بسیار متفاوت است. احتمالا بپرسید تو بی ام دبلیو داشتی که بدانی؟ باید بگویم نه ولی در ابعاد کوچکتر همه ما تجربه‌ پیشرفت‌های مادی و بعد احساس عادی شدن آن را داشته‌ایم.

گوشی بهتری خریده‌ایم و بعد از مدتی صبح که آلارمش صدا داده حاضر بوده‌ایم آن را به کسی ببخشیم اما فقط خفه شود. نمره‌ی بهتری آورده‌ایم و برایمان طبیعی شده است. دانشگاه بهتر و … .

حقیقت این است که بخش بزرگی از چیزهایی که به دنبالشان هستیم Overrated شده‌اند. به نظرم مشکلی ندارد. برای بازی زندگی چنین چیزی لازم است.

اما مهم هم هست که از یاد نبریم که تفاوت زیادی بین ۲۰۶ و بی ام و نیست و فاصله‌ هزینه‌ای زیاد بین ۱۵ تا ۲ باعث نشود فکر کنیم از نظر رضایت از زندگی هم همینقدر تفاوت ایجاد می کنند این کمک می کند که بیشتر در حال زندگی کنیم و از آنچه که هست لذت ببریم و در عین حال هم تلاش کنیم. در واقع خیلی از ما آنچه که می خواهیم را داریم.

تنها چیزی که می ماند ادامه دادن و لذت بردن است. تیم ملی ایران به جام جهانی ۲۰۱۷ صعود کرده است و دو بازی تشریفاتی در پیش دارد، ما به هدفمان رسیده ایم و صرفا باید از ادامه مسیر لذت ببریم.

احمقانه خواهد بود اگر از یک حدی بیشتر برای باخت یا مساوی در بازی های آینده ناراحت شویم. نه؟ این زندگی خیلی از ماست.

قبل از این که جزوه‌ی هرم مازلو را در کامنت‌ها دربیاورید، باید بگویم بله اگر خیلی از نیازهای ضروری زندگی برطرف نشوند نمی شود به این شکل نشست و تز داد که از زندگی‌ات لذت ببر.

اما بحثی که من دارم این است که رسیدن به چیزهای خوب شماره بیست خیلی ساده‌تر از رسیدن به چیزهای خوب شماره دو است اما ما فکر می کنیم تا به شماره دویی ها نرسیم نمی شود از زندگی لذت برد.

تا ماشینمان یک میلیارد قیمت نداشته باشد نمی توان احساس خوشبختی کرد حال این که این طور نیست، و بهترین چیزهای زندگی رایگانند.

استیو جابز می گوید: سفر خود پاداش است. یعنی همین مسیر لعنتی که طی می کنیم، همه‌ لذت همینجاست نه در مقصد. چرا که اصلا مقصدی وجود ندارد. باید از مسیر لذت ببریم.

یک نکته دیگر هم بگویم و تمام. یکی که به نظرتان ته لذت‌های دنیوی و خوشی و خوشحالی است رادر نظر بگیرید.

مثلا: دی‌کاپریو یا جاستین بیبر(از قیاسش خنده آمد خلق را). اقای بیبر از ۱۶ هفده سالگی تقریبا روی اوج دستاورد های سرمایه دارانه‌ آمریکایی موج سواری کرده است(شهرت و ثروت و شهوت و الی آخر) همان چیزهایی که خیلی از ما حداقل در ناخودآگاهمان دنبال آنها هستیم.

حالا یک بچه‌ ۱۶ هفده ساله یک قبیله‌ آفریقایی را در نظر بگیرید. قبیله یعنی واقعا در حال زندگی در یک قبیله است.

جاستین بیبر و پائولو گوبابا

از آنجا که هردوی این دو انسان هستند. هر دو ظرفیت یکسانی برای درک لذت و همچنین درد و رنج دارند. بگذارید بازش کنم.

شما آقای بیبر را در نظر بگیرید. اوج شهرت و ثروت از سنین نوجوانی. تقریبا می شود گفت هرچه را که خواسته داشته و دارد.

اما آیا توان فیزیولوژیک بیشتری از پائولو برای لذت بردن از زندگی دارد؟ نه متاسفانه. اما این طوری نیست که ما فکر می کنیم.

ما عموما فکر می کنیم وقتی که ثروتمند شویم و مشهور شویم به شکل بی‌نهایتی می توانیم از زندگی لذت ببریم.

حال این که توان ما برای لذت بردن از زندگی ثابت است و افزایش پیدا نمی کند. ما یک خطای ذهنی داریم. فکر می کنیم با پول می شود آن سطل را تبدیل به یک گالن کرد، حال این که اشتباه است.

تنها اتفاقی که با پیشرفت ما می افتد این است که ظرف را می بریم در چند پله بالاتر قرار می دهیم و نتیجه این می شود که پر کردن آن سخت‌تر و سخت‌تر می شود.

ظرف پائولو می تواند با یک تعریف ساده‌ رئیس قبیله، یک شکار خوب یا چیزی اینچنینی پر شود اما ظرف آقای بیبر چطور؟

چندتا کنسرت سولداوت شوند تا او ذره‌ای خوشحال شود؟ پوچی سرمایه‌داری همینجاست. برای  دختری که بی ام دبلیو سوار می شود چه کادوی تولدی می توانید بگیرید که خوشحال شود؟ برای یک دختر معمولی چطور؟

من نمی گویم از این که ظرف را به پله‌های بالاتر ببریم دست بکشیم، نه اصلا، هدفی اگر در زندگی باشد شاید همین باشد، اما می گویم هم زمان این را هم بدانیم که این ظرف را در هر پله‌ لعنتی که هستیم می شود پر کرد، آن هم نه با متریال‌های سرمایه‌داری( بازار آزاد) بلکه با انجام فعالیت هایی که دوست داریم.

این بزرگترین لایف‌هک زندگیست. در هر پله‌ای از پیشرفت که باشید میتوانید با پرداختن به فعالیت‌های مورد علاقه‌تان ظرف رضایت از زندگی‌تان را پر کنید.

به نظرم اگر یک چیز باشد که بتواند امثال بیبر را خوشحال کند، آن باید پرداخت به حرفه‌شان باشد. رضایت در درون شکل می گیرد، توسط عوامل درونی. اما خیلی از ما آن را در بیرون جستجو میکنیم.

شوپنهاور در باب حکمت زندگی میگفت: لذت‌ها تنها از پس رنج بدست می‌آیند، پس نمی ارزند. اما میگویم: لذت‌ها از پس تلاش بدست می‌آیند و تنها راه زندگی همین تلاش کردن است، پس تلاش می کنم تا از زندگی لذت ببرم.

در توییتر بحثی شکل گرفته بود که حسرت نازونعمت نوه‌ی ملکه‌ی بریتانیا را می خوردند. به نظر باید خوشحال باشیم ما بیشتر از او میتوانیم از زندگی لذت ببریم. اگر بدانیم.

منبع: وبلاگ صدرا