پتروشیمی امیرکبیر، لقمه ای چرب و نرم برای خریداران / دربست از امیرکبیر به «باستی هیلز»

به گزارش ویکی پلاست به نقل از بورس نیوز، چند روز قبل بیانیه عرضه بلوک ۵۲ درصدی شرکت پتروشیمی امیرکبیر (معادل ۱۸۷۲ میلیون سهم) با قیمت پایه هر سهم ۱۸۴۵۳ ریال از طریق عرضه در فرابورس منتشر شد. مزایده روز ۲۶ اسفندماه برگزار خواهد شد.

دلیل این واگذاری فشار به بانک رفاه، سهامدار عمده این شرکت برای واگذاری اموال و دارایی های غیر بانکی و اصطلاحا خروج از بنگاهداری است.

در نگاه اول عرضه بلوک «شکبیر» با این قیمت با توجه به قیمت فعلی سهم روی تابلو شاید برای بعضی ها چندان عجیب نباشد. ولی نگاهی به هزینه سرمایه گذاری در چند طرح تولید پلی اتیلن از جمله پتروشیمی ایلام و پتروشیمی کاویان نشان می دهد ارزش جایگزینی پتروشیمی امیرکبیر بسیار بالاتر از قیمتی است که برای مزایده بلوک در نظر گرفته شده است.

اما چرا این قیمت پایین برای سهم «شکبیر» در نظر گرفته شد؟

این قیمت گذاری ریشه در چند ماه قبل دارد. در ابتدا قرار بود واگذاری پتروشیمی امیرکبیر، معامله ای درون گروهی باشد و پتروشیمی امیرکبیر به پتروشیمی جم از دیگر زیرمجموعه های وزارت رفاه واگذار شود و حتی تفاهم نامه اولیه هم امضا شده بود. در واقع سود حاصل از اختلاف قیمت معامله و قیمت واقعی سهم، از مجموعه وزارت رفاه خارج نمی شد و سهامداران اصلی این مجموعه که صندوق های بازنشستگی بودند، چیزی از دست نمی دادند.

ولی به دنبال خبر عرضه بلوک این پتروشیمی از طریق مزایده در بازار فرابورس، مسیر ماجرا تغییر کرد. طبق بررسی های بورس نیوز، در حال حاضر چند مجموعه خصوصی برای خرید بلوک ۵۲ درصدی پتروشیمی امیرکبیر اعلام آمادگی کرده اند و برنده مزایده اگر خارج از زیرمجموعه های وزارت رفاه باشد، سود گزافی به جیب زده است. برای درک بهتر این سود گزاف، توجه شما را به چند نکته جلب می کنیم.

حضور در مزایده مستلزم سپرده گذاری ۲۰ درصد از وجه خرید بلوک است. برنده مزایده پس از برگزاری مزایده، مابقی وجه خرید را به صورت اقساط ۵ ساله پرداخت خواهد کرد. با توجه به اینکه در حال حاضر پتروشیمی امیرکبیر با ۶۵ درصد از ظرفیت خود تولید می کند، در صورت برنامه ریزی صحیح و افزایش ظرفیت این شرکت، خریدار می تواند اقساط را از محل سود حاصل از افزایش ظرفیت تولید پرداخت کند. ضمن اینکه برای جبران بخشی از ۲۰ درصد نقد پرداخت شده هم می تواند کمی سهم در بازار عرضه کند و تامین نقدینگی کند. این قضیه مصداق بارز ضرب المثل (نه بیل زدیم و نه پایه/ انگور خوردیم به سایه) است.

نکته دیگر آنکه این گونه واگذاری ها، در کشور ما سابقه دارد. ولی برای اثبات ناعادلانه بودن بعضی واگذاری ها لازم است نقبی به گذشته بزنیم. در پاییز سال ۱۳۸۸ طی یک مزایده، آن هم نه از طریق بورس بلکه از طریق انتشار آگهی در جراید، ۴۰ درصد از هلدینگ پتروشیمی باختر مشتمل بر ۷ شرکت پتروشیمی از جمله پتروشیمی کرمانشاه، پتروشیمی اندیمشک، پتروشیمی لرستان، پتروشیمی کردستان و پتروشیمی مهاباد به قیمت ۱۰۰ میلیارد تومان آن هم به صورت اقساط به شرکتی متعلق به برادران نجفی واگذار شد. پس از این مزایده، برادران نجفی به تدریج مابقی سهام را هم خریداری کردند و مالک کل هلدینگ باختر شدند.

این واگذاری در حالی اتفاق افتاد که در همان زمان برگزاری مزایده، ارزش هلدینگ باختر بالغ بر ۶ هزار میلیارد تومان برآورد می شد و در حال حاضر ارزش این هلدینگ به ۲۰ هزار میلیارد تومان رسیده است. یعنی برادران نجفی با پرداخت حدود ۱.۵ درصد از ارزش آن روز هلدینگ باختر، ۴۰ درصد از آن را تملک کردند!

این تنها بخشی از چپاول برادران نجفی بوده و احتمالا ماجرای شهرک لاکچری بستی هیلز در لواسان به گوش بسیاری رسیده است. این همان شهرک مسکونی است که با تغییر کاربری غیرقانونی ۱ میلیون متر مربع زمین در منطقه مشرف به سد لتیان احداث شده و ورود مردم به آن ممنوع شده و گفته می شود بهشت آقازاده ها است! البته رد پای این آقازاده!ها را می توان در صنایع متعدد دیگری از جمله شرکت های صادرفر، نوید زر شیمی، بهار غرب، و... هم یافت.

امیدواریم امیرکبیر به سرنوشت باختر مبتلا نشود و به بهانه خصوصی سازی و خروج بانک ها از بنگاهداری، پا بر گلوی دارایی های صندوق های بازنشستگی نگذاریم و جیب آقازاده ها را پرتر نکنیم.