پلیمرهای با وزن مولکولی پائین را به عنوان روان‌کننده(Lubricant) به کار می‌برند. پلیمرهای با وزن مولکولی متوسط واکس‌هایی امتزاج پذیر (مخلوط پذیر) با پارافین می‌باشند و نهایتاً پلیمرهایی با وزن مولکولی بالاتر از ۶۰۰۰ در صنعت پلاستیک بیشترین حجم مصرف را به خود اختصاص می‌دهند.

پلی اتیلن شامل ساختار بسیار ساده‌ای است، به طوری که ساده‌تر از تمام پلیمرهای تجاری می‌باشد. یک مولکول پلی اتیلن زنجیر بلندی از اتم‌های کربن است که به هر اتم کربن دو اتم هیدروژن چسبیده‌است.

گاهی اوقات به جای اتم‌های هیدروژن در مولکول(پلی اتیلن)، یک زنجیر بلند از اتیلن به اتم‌های کربن متصل می‌شود که به آنها پلی اتیلن شاخه‌ای یا پلی اتیلن سبک (LDPE) می‌گویند؛ چون چگالی آن به علت اشغال حجم بیشتر، کاهش یافته‌است. در این نوع پلی اتیلن مولکولهای اتیلن به شکل تصادفی به یکدیگر متصل می‌شوند و ریخت و شکل بسیار نامنظمی را ایجاد می‌کنند.

چگالی آن بین ۹۱۰/۰ تا ۹۲۵/. است و تحت فشار و دمای بالا و اغلب با استفاده از پلیمریزاسیون رادیکال‌های آزاد وینیلی (Free radical polymerization) تولید می‌شود. البته برای تهیهٔ آن می‌توان از پلیمریزاسیون زیگلر ناتا (Ziegler-Natta polymerization)نیز استفاده کرد.

وقتی هیچ شاخه‌ای در مولکول وجود نداشته باشد آن را پلی اتیلن خطی می‌نامند. پلی اتیلن خطی سخت تر از پلی اتیلن شاخه‌ای است اما پلی اتیلن شاخه‌ای آسانتر و ارزانتر ساخته می‌شود. ریخت و شکل این پلیمر بسیار کریستالی شکل است.

پلی اتیلن خطی محصول نرمالی با وزن مولکولی ۲۰۰۰۰۰-۵۰۰۰۰۰ است که آن را تحت فشار و دماهای نسبتاً پائین پلیمریزه می‌کنند. چگالی آن بین ۹۴۱/۰ تا ۹۶۵/۰ است و آن را بیشتر به وسیلهٔ فرایند مشکلی که پلیمریزاسیون زیگلر ناتا نامیده می‌شود، تهیه می‌کنند. شکل این پلی اتیلن را در تصویر بالا می‌توانید مشاهده کنید.

پلی اتیلنی نیز وجود دارد که چگالی آن مابین چگالی این دو پلیمر است یعنی در محدودهٔ ۹۲۶/۰ تا ۹۴۰/۰؛ و آن را پلی اتیلن نیمه سنگین یا پلی اتیلن متوسط می‌نامند.

پلی اتیلن با وزن مولکولی بین ۳ تا ۶ میلیون را پلی اتیلن با وزن مولکولی بسیار بالا یا UHMWPE می‌نامند و با پلیمریزاسیون کاتالیست متالوسن تولید می‌کنند. مادهٔ مزبور فرایند پذیری دشوارتری برخوردار بوده ولی خواص آن عالی است. هنگامی که از طریق تشعشع یا استفاده از مواد افزودنی شیمیایی، این پلیمر تماماً شبکه‌ای شود، پلی اتیلن یاد شده دیگر گرما نرم نخواهد بود.

این ماده با پخت حین قالب گیری یا بعد از آن یک گرما سخت واقعی با استحکام کششی، خواص الکتریکی و استحکام ضربهٔ خوب در دامنهٔ وسیعی از دماها خواهد بود. از آن برای ساخت فیبرهای بسیار قوی استفاده می‌کنند تا جایگزین کولار (نوعی پلی آمید) در جلیقه‌های ضد گلوله کنند؛ و همچنین صفحات بزرگ آن را می‌توان به جای زمین‌های اسکیت یخی استفاده کرد.

به وسیلهٔ کوپلیمریزاسیون مونومراتیلن با یک مونومر آلکیل شاخه دار، کوپلیمری با شاخه‌های هیدروکربن کوتاه بدست می‌آید که آن را پلی اتیلن خطی با چگالی کم یا LLDPE می‌نامند و از آن اغلب برای ساخت اشیاءای شبیه فیلم‌های پلاستیکی (کسیه فریزر) استفاده می‌کنند.

انواع پلی اتیلن را می توان به 4 دسته ذیل تقسیم نمود:
1- LDPE
2- LLDPE
3- HDPE
4-PET
5- MDPE

1. پلی اتیلن سبك (Poly ethylene low density)(LDPE)
سایر اسامی: اتن هموپلیمر، اتیلن هموپلیمر، اتیلن پلیمر

این پلی‌ اتیلن دارای زنجیری شاخه‌دار است بنابراین زنجیرهای LDPE نمی‌توانند بخوبی با یكدیگر پیوند برقرار كنند و دارای نیروی بین مولكولی ضعیف و استحكام كششی كمتری است. این نوع پلی ‌اتیلن معمولا با روش پلیمریزاسیون رادیكالی تولید می‌شود. از خصوصیات این پلیمر، انعطاف‌پذیری و امكان تجزیه بوسیله میكروارگانیسمها است. پلی اتیلن به لحاظ فشردگی كم و پایین مولكولی از دانسیته پایین برخوردار است كه همین امر، باعث افزایش انعطاف­پذیری آن می­شود این خاصیت باعث شده كه بیش از پنجاه درصد از تولید این محصول در ساخت فیلم و ورق جهت مصرف در روكش­های طلقی شفاف، آسترهای بسته­بندی، كاورها و چمدانها مصرف گردد. همچنین جهت ساخت ظروفی مانند بطریهای تحت فشار از این نوع پلیمر استفاده می­شود .

مصرف دیگر پلی اتیلن سبك، عایق­كاری سیم و كابل و روكش كاغذ می­باشد. پلی اتیلن اولین بار بطور اتفاقی توسط شیمیدان آلمانی "Hans Von Pechmanv" سنتز شد. او در سال 1898 هنگام حرارت دادن دی آزومتان، تركیب مومی شكل سفیدی را سنتز كرد كه بعدها پلی اتیلن نام گرفت. اولین روش سنتز صنعتی پلی اتیلن بطور تصادفی توسط "ازیك ناوست" و "رینولرگیسون" ( از شیمیدان‌های ICI ) در 1933 كشف شد. این دو دانشمند با حرارت دادن مخلوط اتیلن و بنزالدئید در فشار بالا، ماده‌ای موم‌مانند بدست آوردند. علت این واكنش وجود ناخالصی‌های اكسیژن‌دار در دستگاه‌های مورد استفاده بود كه بعنوان ماده آغازگر پلیمریزاسیون عمل كرده بود. در سال 1935 "مایكل پرین" یكی دیگر از دانشمندهای ICI این روش را توسعه داد و تحت فشار بالا پلی‌اتیلن را سنتز كرد كه این روش اساسی برای تولید صنعتی LDPE در سال 1939 شد.
موارد مصرف: ماده تولید لوله های پلی اتیلنی، ساخت ظروف با حجم كم، ساخت ظروف خانگی، اسباب بازی، روكش سیم های برق و مخابرات، فیلم، قطعات مختلف اتومبیل، لوازم ورزشی و آزمایشگاهی و قطعات صنعتی

2. ال ال دی پی ئی(LLDPE)
سایر اسامی: اتن هموپلیمر، اتیلن هموپلیمر، اتیلن پلیمر

دانسیته این نوع پلی‌اتیلن از پلی‌اتیلن سبك نیز كمتر می‌باشد. این نوع پلیمر، در مقابل پارگی و سوراخ شدن مقاومت، استحكام وكشش بهتری را نشان می‌دهد. آمریكای شمالی، آسیا، پاسیفیك به جز ژاپن و اروپای غربی به ترتیب بزرگترین تولید كنندگان پلی‌اتیلن در جهان محسوب می‌شوند. تولید این پلیمر در سال 1998بالغ بر 9/10 میلیون تن بود كه با رشد 2/6 درصدی درسال 2003 به 8/14 میلیون تن رسید و پیش‌بینی می‌شود كه در سال 2008 این رقم به 5/19 میلیون تن درسال برسد. اما چیزی كه جالب به نظر می‌رسد . این است كه پلی‌اتیلن سبك خطی به دلیل ویژگیهای منحصر بفردش چندسالی است كه مورد توجه قرار گرفته و روند رو به رشدی را در تولید طی می‌كند. پلی اتیلن اولین بار بطور اتفاقی توسط شیمیدان آلمانی "Hans Von Pechmanv" سنتز شد.

او در سال 1898 هنگام حرارت دادن دی آزومتان، تركیب مومی شكل سفیدی را سنتز كرد كه بعدها پلی اتیلن نام گرفت. اولین روش سنتز صنعتی پلی اتیلن بطور تصادفی توسط "ازیك ناوست" و "رینولرگیسون" ( از شیمیدان‌های ICI ) در 1933 كشف شد. این دو دانشمند با حرارت دادن مخلوط اتیلن و بنزالدئید در فشار بالا، ماده‌ای موم‌مانند بدست آوردند. علت این واكنش وجود ناخالصی‌های اكسیژن‌دار در دستگاه‌های مورد استفاده بود كه بعنوان ماده آغازگر پلیمریزاسیون عمل كرده بود. در سال 1935 "مایكل پرین" یكی دیگر از دانشمندهای ICI این روش را توسعه داد و تحت فشار بالا پلی‌اتیلن را سنتز كرد كه این روش اساسی برای تولید صنعتی LDPE در سال 1939 شد.

3. پلی اتیلن سنگین
(High-density polyethylene)(HDPE)

پلی اتیلن از نفت حاصل می شود. تقریبا هر 1.75 كیلوگرم نفت خام یك كیلوگرم پلی اتیلن سنگین تولید می كند که این پلی اتیلن سنگین قابلیت بازیافت را دارد. و باید گفته شود که عمومی ترین و پرمصرف ترین و شاید اولین نوعی از پلاستیک ها که به وجود آمد پلی اتیلن سنگین (HDPE) بود.زنجیره مولكولی در این نوع پلیمر، فشرده است كه همین عامل، باعث افزایش دانسیته آن میشود. لذا انعطاف پذیری به شدت كاهش مییابد. این نوع پلیمر گرچه مقاومت ضربه ای كمتری نسبت به پلی اتیلن سبك دارد اما مقاومت آن در برابر مواد شیمیایی همانند مقاومت آن در برابر تنشهای شكننده محیطی خوب است . لذا از این نوع پلیمر در انواع محصولات تجارتی مانند ظروف نگهدارنده سوخت، صندلی‌های مورد استفاده در فضای باز، اسباب‌بازیها، جامه‌دانها، لوله‌ها ی انتقال آب فشار قوی، لوله انتقال فاضلاب و مجراها استفاده می‌شود. نوعی دیگر از پلی‌اتیلن با دانسیته بالا با نام (UHMWPE) وجود دارد كه البته در حجم كمتری متداول است. این نوع پلیمر، ستخت‌تر و سفت‌تر از سایر انواع پلی‌اتیلن است.

پلی اتیلن اولین بار بطور اتفاقی توسط شیمیدان آلمانی "Hans Von Pechmanv" سنتز شد. او در سال 1898 هنگام حرارت دادن دی آزومتان، تركیب مومی شكل سفیدی را سنتز كرد كه بعدها پلی اتیلن نام گرفت.
پلی اتیلن برای اولین بار به روش سنتز صنعتی،بطور تصادفی توسط "ازیك ناوست" و "رینولرگیسون" ( از شیمیدان‌های ICI ) در 1933 كشف شد. این دو دانشمند با حرارت دادن مخلوط اتیلن و بنزالدئید در فشار بالا، ماده‌ای موم‌ مانند بدست آوردند.
از انواع مواد تولیدی این محصولات می توان لوله آبرسانی،لوله‌های فاضلابی و صنعتی،ساخت اسباب بازی،لوازم ورزشی، فیلم پلی اتیلن سنگین،ظروف آب معدنی و نوشابه خانواده و . . . را نام برد

پلی اتیلن سنگین به صورت اولیه یکدست، خالص و لیکن غیرشفاف است، رنگی نبوده و در صورت لزوم به آنها رنگدانه اضافه می شود. این مواد در رنگ های سفید، قرمز، آبی، زرد، سبز، مشکی و حتی گاهی به رنگ مواد خام خود استفاده می شوند. عایق الکتریسیته بوده و در برابر حرارت مستقیم از بین خواهند رفت.
سایر اسامی: اتن هموپلیمر، اتیلن هموپلیمر، اتیلن پلیمر

4.پلی اتیلن ترفتالاتPET
PET
پلی اتیلن ترفتالات پلیمری است که در اغلب کشور ها برای تولید الیاف پلی استر(70 درصد) رزین بطری (22 درصد) فیلم (6 درصد) و رزین های پلی استر مهندسی (2 درصد) به کار رفته، ولی در ایران این پلیمر بیشتر برای ساخت انواع بطری های آشامیدنی استفاده می شود. با توجه به مقاومت بالای این بطری ها در برابر شکستگی، دما و نفوذ گازها، دارا بودن وزن کم و ارزان بودن قیمت نسبت به سایر مواد بسته بندی همچون شیشه و فلز، تولید بطری های پلاستیکی از این رزین کاربرد گسترده ای پیدا کرده است. که بالتبع موجب ورود بطری های PETمصرفی به جریان زباله های شهری می گردد. بالا بودن حجم این بطری ها نسبت به وزن، که فضای زیادی را در هنگام حمل و نقل و دفن ف به خود اختصاص می دهند و تجزیه بسیار طولانی آنه در طبیعت (حدود 300 سال)، باعث گردیده تا مسئله بازیافت این بطری ها، بخصوص در سال های اخیر توجه همگان را به خو جلب نماید.